Begin deze raadsperiode werd ik benaderd door een dagbesteding voor mensen die leven met een verstandelijke beperking. Eén van de jongeren wilde graag een gesprek over de obstakels die hij in de zorg en in de maatschappij ervaart.
Het gesprek blies mij omver. Er werden goede vragen gesteld. "Waarom betaal ik voor 24-uurszorg als er ‘s nachts niemand beschikbaar is om zorg te verlenen? Waarom vergadert het zorgpersoneel in mijn woonkamer? Waarom is roken slecht voor mij, maar doet het personeel dat zelf wel?”
Door deze vragen begreep ik dat je als zorgbehoevende niet alles durft te zeggen. Je bent afhankelijk van de ander. Jouw thuis is voor anderen een werkplek en jouw leven hun baan.
In onze samenleving is die afhankelijkheidsrelatie niet anders. Of en hoe je mee kan doen, hangt ervan af of anderen bereid zijn rekening met je te houden. Of de lichten en muziek op de kermis uit zijn. Of er een wc op de begane grond beschikbaar is. Of het stemlokaal is ingericht zodat je zelf naar de stembus kan gaan.
We willen graag rekening met elkaar houden, maar vaak weten we niet hoe. Laten we daarom niet alleen met elkaar praten, maar vooral naar elkaar luisteren. Ook wanneer luisteren moeilijk is omdat iemand niet dezelfde mening heeft als jij, er anders uitziet of zich anders gedraagt of voortbeweegt.
Als meedoen normaal is, moet inclusie de norm zijn. Laten we onszelf dan niet beperken om onze samenleving een fijne plek te maken voor iedereen.